Mazovia MTB Marathon Skarżysko

Poniedziałek, 27 sierpnia 2012 · dodano: 27.08.2012 | Komentarze 2

Wyjazd so Skarżyska planowałem już od dawna. Wpływ na to miała całkiem znośna odległość od Czewy jak i możliwości co do trasy jakie dają tamtejsze tereny. Po dojechaniu na miejsce pierwsze co rzucało się w oczy to zachmurzone niebo które zwiastowało opady. I tak też się stało, kiedy stałem już w sektorze startowym zaczęło padać. Miało to jednak w tym momencie drugorzędne znaczenie bo wiedziałem, że w lesie będzie mokro, ślisko i błotniście więc kilka dodatkowych kropel deszczu nie robiło mi żadnej różnicy. Start jak zawsze szybki wzdłuż zalewu wodnego, następnie zakręt w prawo po kostce chodnikowej oraz później a’la polną drogą gdzie prędkość utrzymywała się na poziomie sporo powyżej 25 km/h. Już tutaj niewiele widziałem, bo okulary miałem zachlapane deszczówką i błotem :/ Po chwili zauważyłem, że licznik pokazuje 0 km/h więc pomyślałem, że go podczas jazdy wyjmę, przetrę gniazdo i włożę go z powrotem to może zadziała. Niestety wypadł mi z ręki przez co musiałem się zawrócić kilka metrów żeby go zabrać. Jakoś udało mi się dogonić grupkę której jechałem a i tempo było całkiem fajne (a przynajmniej tak mi się wydawało, bo gdy zapytałem jednego zawodnika który to kilometr odparł że 12 a miałem wrażenie że tyle co wystartowaliśmy…) więc nie rwałem do przodu mając jeszcze przed sobą kilkadziesiąt kilometrów. Jechało nas chyba 8 aż do momentu kiedy był rozjazd fit/mega. Tu okazało się, że zostało nas na mega z tej grupki tylko dwóch :/ Tego spodziewałem się już wcześniej, że trudne warunki spowodują, że część zawodników z giga wybierze mega a część z mega pojedzie fit dzięki czemu (albo raczej przez co) poziom mega ulegnie zwiększeniu. W każdym razie dalej niewiele widząc dojechałem do bufetu gdzie na chwilę byłem zmuszony się zatrzymać i przetrzeć okulary. Wziąłem banana i pojechałem dalej. Po chwili wjeżdżamy w teren i zaczyna się ostra jazda !! Wąskie błotniste singielki, błotniste zjazdy i podjazdy czyli to co niektórzy lubią najbardziej. W między czasie rower zaczyna wydawać z siebie jakieś bliżej niezidentyfikowane odgłosy jakby chciał powiedzieć ‘ja chce do domu’ hehe. Ale ponieważ do domu znaczy jeszcze ponad 30 km pozostaję głuchy na jego wołania o pomoc :) Wciągam połowę żela, jadę dalej i dołączam do 3 osobowej grupki gdzie spotykam zawodnika z KTM’a z którym zamieniłem kilka słów stojąc w sektorze przed startem. Dalej kilka km jedziemy razem pokonując wąskie i śliskie zjazdy poprowadzone wąwozami lub czymś co je przypominało aż zaczyna się długi podjazd, który za wyjątkiem krótkiego butowania spowodowanego brakiem siły i techniki jazdy, pokonuję z siodła. Po drodze mijam wielu zawodników którzy zmieniają dętki. Na samej górze nawijka prawie o 180 stopni i szybki ale i techniczny zjazd na którym jestem kilka razy przyblokowany jak nie przez czyjąś glebę to przez nie utrzymanie toru jazdy. Udaje mi się jakoś pokonać ten odcinek aż dojeżdżam do wszechobecnego jeszcze bardziej paskudnego błota po którym nie da się jechać i wszyscy zmuszeni jesteśmy prowadzić rowery. Dziewczyny trochę narzekają ale mówię im, żeby korzystały z okoliczności przyrody bo w cenie maratonu mają błotne SPA :) Zostawiam tą grupkę i jadę dalej, wyjeżdżam z terenowego zjazdu i konsternacja, nie ma żadnego znaku i nie wiem gdzie jechać, robię kółeczko i po chwili słyszę głośne „eeeeeee tutaj!!!” Odwracam się a tam obsługa bufetu woła mnie w ich stronę. No nic, znowu parenaście sekund w plecy.. Dojeżdżam do bufetu aby zatankować i wtedy cała ‘błotna grupka’ przejeżdża. Niestety jestem w stanie dogonić tylko 2 osoby (zresztą miałem niestety słuszne wrażenie że częściej jestem wyprzedzany niż wyprzedzam…). Pojawia się tabliczka informująca, że meta będzie za 10 km a ja czuję, że brakuje mi siły. Wciągam drugą połowę żela którego zagryzam batonem energetycznym i przepijam poweraidem i po chwili czuję, że mogę jechać. Odjeżdżam zawodnikowi który przez kilka minut siedzi mi na kole i pędzę w kierunku mety. Przez skrzypienie już całego roweru najpierw mnie słychać a później widać, ale spinam się na ostatni kilometr i na mocny finisz. Jestem na mecie i czuję się jak mistrz świata bo pokonałem taki dystans w czasie niecałych 3 godzin i 20 minut więc jest OK.



Teraz trzeba tylko coś zjeść i odstać kolejkę do myjek które okazują się być jednym wielkim nieporozumieniem – kto był wie o co chodzi. Pakuję się do auta i zadowolony oraz jak się okazuje na stacji benzynowej niedomyty wracam do domu :)